Anne olduğumda hayatıma müthiş bir endişe de doğdu bebeğimle beraber.Zaten yapı itibariyle endişeli, sabırsız bir insanımdır ama bebeğim doğunca bin kat arttı bu hissim.Eve geldiğimiz ilk gece hiç uyumadım, bir şey olur, kusar, ağlar ben duymam diye yatağının başında öylece bekledim, kafamda bin türlü düşünceyle…Her anne en iyisini ister evladı için ama ben takıktım bir ara, araştırıyor, okuyor, okuduklarımın hepsi harfiyen yerine gelsin istiyordum.Şimdi “her çocuk bir şekilde yürüyor, konuşuyor, tuvalet eğitimini alıyor sonuçta bazısı erken yapıyor bazısı geç ama hepsi hayatı öğreniyor bir şekilde” diye düşünüyorum.
Araştırma dönemimde elbette intenetten sıkça yararlandım hala da yararlanıyorum ama zamanla annem, Meral annem(kayınvalidem) ve anne olmuş hatta benden sonra anne olmuş herkesin fikirlerinin de çok değerli olduğunu öğrendim.Son 31 aydır minik bademimle beraber ben de büyüdüm, başka hayatları anlamayı, kendimi başkalarının yerine koyduğum halde eleştirmemeyi öğrendim.Hayatta herkese karşı duyulan sevginin menfaatler doğrultusunda olabileceğini ama evlada duyulan sevginin hiçbir karşılık beklenmeden verilen bir sevgi olduğunu öğrendim.Kısacası klişe olan “ anne olunca anlarsın” lafının çok doğru olduğunu anladım.Daha pozitif olduğumu düşünüyorum, daha az boş vaktim ama daha çok eğlenceli geçen zamanım var artık.
Bademime ilerde vermek üzere birçok şey biriktirdim. Bir dostum doğduğu gün basılan bütün gazeteleri almıştı onları saklıyorum.Gül kokulu tenine ilk değen kıyafetleri, ilk ayakkabılarını, ilk oyuncaklarını, ilk çizittirdiği kağıtları, aynı poz bile olsa çekilmiş binlerce resmini, videolarını…Bebeğim büyüyüp , dillendikçe paylaşımlarımız da arttı ve ben ona bir de bu bloğu hediye etmeye karar verdim.Hem de ben O’nu büyütürken diğer annelerin bloglarından nasıl faydalandıysam ki hala faydalanmaktayım, belki bir anne de benden faydalanır diye düşünüyorum.Hayat tecrübelerle devam ediyor ve her tecrübe bir diğerine doğru yada yanlış yolları gösterebilir.